Ricardo Palmás

Enlace persistente

Naceu en Bos Aires o 2 de xaneiro de 1940, de pais galegos. Nesta cidade estudou Lingua e Literatura Portuguesa e Socioloxía. Na súa mocidade incorporouse ao movemento galeguista, que o ía poñer en contacto con importantes personaxes da cultura galega como Luís Seoane, Isaac Díaz Pardo e Lorenzo Varela, entre outros. Participou nas actividades políticas e culturais da emigración no Río da Prata: así, foi un dos fundadores do grupo "Alén-Mar" (1959); entre os anos 1962 e 1966 sucedeu a Eduardo Blanco-Amor como encargado dos cursos de galego que este iniciara; no ano 1964 é elixido secretario da Irmandade Galega fundada por iniciativa de Castelao en 1941; en 1965 creou o Centro de Información Galega para impulsar a campaña das colonias galegas riopratenses a favor do uso litúrxico do galego; foi tamén conferenciante sobre temas galegos, especialmente os referidos á emigración. Foi autor de numerosas traducións e desempeñou a súa profesión de xornalista como correspondente da Axencia EFE en Brasilia, París, Londres e Lisboa. Entre as súas obras publicadas están Pelerinaxe (1965); Castelao: Prosa do exilio (1976); La emigración (1976, no volume colectivo Los Gallegos); A emigración Galega na Arxentina (1978), etc. Faleceu en Londres no ano 1996.

Unha parte deste fondo estaba depositada no domicilio que Ricardo Palmás tiña en Sitges, Barcelona; o resto atopábase na casa de súa nai, en Bos Aires, Arxentina. A organización que presentaba o fondo no momento do seu ingreso fora realizada, en parte, polo propio Ricardo, xa que anteriormente ao seu falecemento iniciara negociacións co Arquivo do Reino de Galicia para vender unha parte significativa do fondo. Deste xeito atopamos numerosas notas en gran parte das carpetas, así como un informe cun índice en que se detallan os distintos elementos que o compoñen. Neste labor Ricardo foi axudado por María Angélica Poujol Unamuno, que sería a encargada de rematar esta breve "descrición" tras o pasamento de Palmás.

O arquivo persoal abrangue o período comprendido entre 1935 e 1996, aínda que o groso da documentación coincide cos anos de plena actividade profesional e intelectual do seu autor: desde 1960, aproximadamente, ata a data do seu falecemento. Establécense dúas grandes seccións: - Fondos funcionais: documentación producida e acumulada polo seu autor, resultado e testemuño das súas actividades. - Coleccións: a súa formación responde á vontade da persoa que acumula a documentación segundo un criterio subxectivo

Os documentos que poidan afectar a intimidade das persoas serán consultables nos prazos previstos pola Lei 16/1985, do 25 de xuño, do patrimonio histórico español, no seu artigo 57.1c

Documentación pública de titularidade da Xunta de Galicia. Ao estar depositada no Arquivo do Reino de Galicia, os documentos adquiren a condición de bens de interese cultural (art. 50 da Lei 8/1995, do 30 de outubro, do patrimonio cultural de Galicia) e pasan a gozar do réxime de protección establecido na norma.

A reprodución da documentación deste fondo está suxeita ás seguintes disposicións: - Decreto 219/2011, do 17 de novembro, polo que se fixan os prezos públicos e as normas dos servizos de reprodución prestados nos arquivos xestionados pola Xunta de Galicia. - Orde do 31 de agosto de 2010, pola que se establecen as normas para a consulta e reprodución dos documentos nos arquivos propios e xestionados pola Xunta de Galicia.

Atendendo á clase dos documentos, unha gran parte da documentación é de carácter textual, pero tamén hai que sinalar a presenza de documentos iconográficos, como é o caso de carteis, gravados, fotografías, postais… e documentos sonoros, como os discos.

No caso de se conservar, atoparemos documentación relacionada naquelas asociacións ás que estivo directamente vinculado, como é o caso da "Asociación Argentina de Hijos de Gallegos", da que foi membro directivo, así como nos arquivos individuais dos correspondentes con quen mantiña unha estreita relación, como foi o caso de Luis Seoane, Isaac Díaz Pardo, Eduardo Blanco Amor…; sen esquecer os arquivos daqueles centros con que tivo un vínculo profesional ou intelectual, como pode ser a Axencia Efe, da que foi periodista, ou Edicións do Castro, responsable dalgunhas das súas publicacións.