As confrarías son, segundo o Dereito Canónico, asociacións de fieis de organización xerárquica que pretenden o crecemento do culto público. Durante as idades Media e Moderna a práctica relixiosa dos laicos organizábase arredor destas sociedades. Xorden no Medievo en Europa e expándense nos séculos XVI e XVII. O Concilio de Trento (1545-1563) obrigaba a crear confrarías do Sacramento en todas as parroquias polo que o número de confrarías medrou desde finais do século XVI. O seu momento de maior auxe dase cando mercadores e artesáns se poñen baixo a protección dun santo. Acaban case desaparecendo no século XIX. A súa finalidade principal foi a de auxilio mutuo. Ocúpanse da asistencia social dos seus membros no sentido máis amplo: crédito, atención de enfermos, honras fúnebres, etc, mentres o Estado non asumiu esta función. Os seus estatutos, constitucións e ordenanzas teñen que aprobalos as autoridades civís, xa que dependían dos concellos, e as eclesiásticas, xa que tiñan finalidade relixiosa. Posúen un patrimonio que provén das cotizacións dos seus membros e da administración das rendas dos seus bens, da que se encarga un mordomo elixido entre os confrades. Mentres no eido rural case toda a comunidade participa neste movemento asociativo, nas parroquias urbanas teñen un carácter máis gremial relacionado cos oficios. Estas asociacións aínda subsisten pero xa sen relación co bispado. A de San Sebastián e Santa Lucía de Santa María de Astariz situábase no actual concello de Castrelo de Miño.
Historia arquivística
Non se coñece a procedencia deste fondo.
Condicións de acceso
Características físicas
Material no que se rexistra a información:
Papel
Xunta de Galicia. Información mantenida y publicada en internet por la Xunta de Galicia