O notario segundo a Lei de 28 de maio 1862 é o funcionario público autorizado para dar fe, conforme ás leis, dos contratos e demais actos extraxudiciais. A orixe desta institución podemos remontala aos Tabularii romanos, tratábase dun escriptor que escrituraba negocios xurídicos particulares pero estas escrituras non tiñan forza probatoria. Na coroa de Castela, a figura dos notarios regulase por primeira vez co rei Afonso X, principalmente no Fuero Real (1255) e As Partidas (1270-1289), e levase a cabo o proceso polo que se transforma o escribán, persoa que redactaba documentos, en notario público, é dicir, a persoa que mediante a obtención dun título está autorizado para dar forma e autenticar os documentos que redacta. En función da autoridade que habilite e o territorio onde pode actuar, o escribán poderá ser escribán do rei, do concello, apostólico, de nomeamento episcopal, señorial, dun mosteiro, dos tribunais de xustiza ... Isabel a Católica coa promulgación da Pragmática de Alcalá o 7 de xuño de 1503, aproba as Ordenanzas dos escribáns do reino, e supón o inicio do protocolo, como colección ordenada das escrituras autorizadas por cada notario durante un año, trátanse das escrituras matrices, redactadas por extenso e consentidas e firmadas polas partes, coa subscrición notarial. Tras a Pragmática de 1503, o oficio de escribán, e o resultado do seu traballo, o protocolo, permaneceron con poucas variacións anta unha Orde publicada en 1637 pola que se dispoñía que, todas as escrituras e instrumentos públicos autorizados polos escribáns se realicen en papel selado, co escudo real e indicación do ano e o prezo. A Lei Orgánica do Notariado de 1862 supón a aparición do notariado contemporáneo, reservándolle a función civil, e dicir o outorgamento de escrituras como depositario da fe pública, coa misión de conferir autenticidade aos contratos de dereito privado, coa consideración do cargo como unha función pública. Ademais reunificase os distintos tipos de notarios nunha soa clase e ademais estipulase a propiedade do Estado sobre os protocolos notariais, dos que os notarios e arquiveiros teñen soamente o deber de custodia. En 1944, por Decreto do 2 de xuño, aprobase con carácter definitivo o Regulamento da organización e réxime do Notariado, modificado actualmente polo Real Decreto 45/2007 de 19 de xaneiro, nestes regulamentos establece que aos notarios correspóndelle, na súa dobre condición de funcionarios público e profesionais do dereito, integra e plenamente o exercicio da fe pública, en cantas relacións de dereito privado traten de establecer ou declararse sen contenda xudicial
Historia arquivística
Os primeiros protocolos do Distrito de Xinzo de Limia que foron transferidos ao Arquivo Histórico Provincial de Ourense datan de 1965, en cumprimento do Decreto do Ministerio de Xustiza de 12 de novembro de 1931, sobre creación dos Arquivos Históricos Provinciais polo que se establecía que os protocolos de máis de cen anos de antigüidade formarán o fondo inicial de ditos arquivos.
Condicións de acceso
Condicións de acceso
Descrición condicións de acceso:
Libre, agás que se atopen en mal estado de conservación.
Condicións de reprodución
Condicións de reprodución:
Serán as estipuladas polo Decreto 219/2011 de 17 de novembro polo que se fixan os prezos públicos e as normas dos servizos de reprodución prestados polos arquivos históricos provinciais da Xunta de Galicia. En todo caso limitase aos que se atopen en mal estado de conservación.
Documentación relacionada
Existencia e localización de copias
Existencia de copias: No existen copias
Xunta de Galicia. Información mantenida y publicada en internet por la Xunta de Galicia